«مثل بالهای پرنده که توسط صیاد شکست دلم از آدم های زمانه شکست».
دلم مانند آن پرنده بیگناه بال شکسته شکست.
جفای آدم های نامرد روزگار پر و بالم را بست.
با هر حیله و نیرنگ به من نزدیک شدند آدم های پست.
دشنه ای در آستین داشتند زهر آگین که به قلبم فرو رفت.
شکستند پر و بالم و پر پرواز از من گرفتند آدم های پست.
به زخم های دلم نمک پاشیدند این جماعت دنیا پرست.
به ظاهر دوست با خنجر از پشت زدند نانجیبان پست.
دلم را شکستند و به یغما بردند اندوخته های دلم.
امان از این مردم پست دنیا پرست امان از دلی که شکست.
پر پرواز گرفتند از من مردمی نانجیب و پست
«کیارش داودزاده شاعر و نویسنده و پژوهشگر در زمینه های مختلف ادبی و فرهنگی و اجتماعی و حقوقی سروده ۱۴۰۰/۷/۱۰سحرگاهان»
درباره این سایت